Ανοίγεις τα μάτια.Κλείνεις τα μάτια.Ακαριαίοι μύθοι μιας εξίσου φευγαλέας άλλοτε ένδοξης παρελθοντικής ζωής.Μα ξέρεις ότι η βαρύτητα πάντοτε και πάντα θα νικά.Φθείρομαι. φθείρεσαι.φθορά. Αναρωτιέσαι αν η γη είναι πλαστική και οι άνθρωποι πάνω σε αυτήν ανέμελα πληγωμένα playmobil.Και όταν πάψεις να κλείνεις τα μάτια θα ψάχνεις να βρεις ένα εκεί, ένα ίσως σε μία εξίσου άχαρη στιγμή.Έχεις κατοικίδιο,όλοι έχουν άλλωστε ένα μικρό σαράκι που κατοικοεδρεύει μέσα τους αυτοτρεφόμενο απο τα κομμάτια ευατού που βιάστηκαν να θάψουν και να θαφτούν υπό βιαστικόυς ψαλμούς.Κουράστηκες πάντοτε κουραζόσουν εξάλλου. Βουλιάζεις σε ένα στρώμα,τυλίγεσαι στην γνώριμη σου κουβέρτα,ναι αυτή που φοράς πάντα,αυτήν που αν και μυρίζει στάχτη και οινόπνευμα σου κουκουλώνει την φωτιά. Και έπειτα πάλι και πάλι βουλιάζεις.βουλιάζω.μέχρι εκεί.μέχρι το επόμενο πρωινό.εκείνο που θα αναρωτιέσαι αν είσαι ακόμα εδώ. Αν η αγωνία σου είναι φωτια,όπως κάποτε ψέλιζαν γνώριμες φωνές,τυφλώνεσαι ξανά.
οι γνώριμες φωνές που ψέλισαν και το ''σημασία έχει όχι πια εδώ'' ξέρεις πώς κατέληξαν στην εν λόγω ταινία ε;
ΑπάντησηΔιαγραφή:/