Σκόρπιες σκέψεις,τα ξημερώματα της τελευταίας Παρασκευής του έτους με βρήκαν στα βραχάκια της Ακρόπολης να κοιτάζω ψηλά , νιώθοντας πως τα αστέρια είναι και θα είναι πάντα εκεί να χαμογελούν σε κάθε πτώση μας.Οι απολογισμοί, οι περιλήψεις, η ανυπόταχτη σιωπή, με κουράζουν,θλίβομαι να κοιτάζω πίσω στο μονοπάτι που σχηματίστηκε από τα κομμάτια του καθρέπτη που ήξερα ότι δεν θα παραμείνει ανέπαφος για μια ζωή και αυτοσαρκαζόμενος γελώ .Η ιεροτελεστία της στιγμής επιβάλει να ακούσω το no surprises με το ξυλόφωνο να ηχεί βαθιά σε κάθε κυτταρό μου.να βιάζει.να διεγείρει την ψυχή μου.
A heart that's full up like a landfill
a job that slowly kills you,
bruises that won't heal.
You look so tired-unhappy,
bring down the government,
they don't, they don't speak for us.
I'll take a quiet life,
a handshake of carbon monoxide,
το ξημέρωμα με βρίσκει να κατηφορίζω σιγοψελίζοντας στίχους βουλιαγμένων στο παρελθόν φωνών..
Monday you can fall apart Tuesday, Wednesday break my heart Thursday doesn't even start
It's Friday I'm in love
θλίψη ε... στα θρύμματα γυαλιού που αφήνει το μονοπάτι του παρελθόντος, στον κομματιασμένο σου εαυτό... μόνο που αναρωτιέμαι: αυτά τα κομμάτια, αυτός ο σπασμένος καθρέπτης, μπορούν και αντανακλούν τον ουρανό και τ'αστέρια ψηλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήme ekanes na thelw na perasw kai egw etsi tin epomeni paramoni prwtoxronias....to teleio meros gia apologismo...
ΑπάντησηΔιαγραφή