Ποδήλατα χαμένα με αναβάτες πλανήτες και χαλασμένα όμορφα πετάλια να σκιζουν τον αέρα του δικόυ μας γαλαξία.με χέρια ανοιγμένα προσπαθώντας να πετάξουμε εκεί που η δυση ανατέλει και τα παιδιά χαίρονται και περπατάνε με τα χέρια στο γρασίδι.
και σαν πλανήτης παγωμένος μακριά απο ήλιο σε μια παράξενη σιγή νοιώθω ,γνωρίζω πλησιάζει η στιγμή πως το όνειρο ανατέλει σαν μια σελήνη με ανύπακτο κορμι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου