Εκμαυλίζοντας δυνατά μία ακόμη ξεχασμένη νότα χρώματος, έτσι ξαφνικά χανόταν αυτό που πάντα αναζητούσα μέσα από το ηχηρό άκουσμα μιας λέξης, ελπίζω πως κάποτε αύτη η μεγάλη κουβέρτα που στοιχειώνει τις λέξεις στα όνειρα μου θα πάψει να με απειλεί με το γκρίζο μελαγχολικό της πρόσωπο περιμένοντας κάποιον να ζεστάνει , αν και ο κάθε φόβος για τη μνήμη, ανέστησε πάλι και πάλι ένα σιωπηλό κρύο πρωινό. Κοίταξα ,πίστεψα μα χάθηκα και με μια περίεργη αίσθηση παράνοιας ξανακύλησα στην προσωρινή μου μα άδοξη άχρωμη ουτοπία. Αναρωτήθηκα καθώς οι κόρες είχαν διασταλεί κ κάθε ψήγμα ύπαρξης μέσα σε αυτό το ζοφερό και βρώμικο ανήλιαγο δωμάτιο είχε τρέξει κάποτες πολύ μακριά, να κρυφτεί. Να κρυφτεί, να κρύψει αυτό πού κάποτε δεν σκέπαζε το μαύρο πέπλο της τρομακτικής μα ελπιδοφόρας πια, κουβέρτας. Περιμένοντας, ελπίζοντας κατέφυγα στη γνώριμη αίσθηση του καπνού που αναδύεται από τα απελπισμένα ατελείωτα τσιγάρα ,που πιο δυνατά από την ίδια μου τη χροιά, κραυγάζουν σιωπηλά και αυτοσαρκάζονται σε ατελείωτο αδιέξοδο. Είναι περίεργο να χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι της χαμένης και άφατης λογικής. Έγειρα, βούλιαξα, βούλιαξα στο γνώριμο κύκλο μιας ανεμπόδιστης σιγής..Ούρλιαξα..
Ερμητικά κλειστά μάτια, μύθοι μιας φευγαλέας σαν καμένο σπίρτο ζωής, άνθρωποι οδοντογλυφίδες σπασμένες αναζητώντας το τέλος μιάς άβουλης αρχής. Νιώθω κουρασμένος, πολύ κουρασμένος και καθώς τα φώτα της πόλης ξεθωριάζουν, μαραίνομαι. Ναι, νιώθω πολύ κουρασμένος.
Καμένες οδοντογλυφίδες, σπασμένα σπίρτα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου