Καταφεύγοντας στην προσωρινή μα όχι επαρκή διέξοδο, βρίσκομαι ξαφνικά σε μέρη γνώριμα εκεί όπου οι πολλοί συναντούν τους λίγους και οι λίγοι το τίποτα. Κόσμος, βαδίζοντας ανάμεσα σε αγνώστους, παράξενες απελπισμένες ματιές αναζητώντας σε πρόσκαιρες επαφές τη σιγουριά της ύπαρξης. Υπόκωφοι και ανάλγητοι ρυθμοί μιας καθημερινότητας που εξαντλεί και εξαντλείται σε ασυγχρόνιστους ρυθμούς. Πλησιάζοντας στο σταθμό «Μοναστηράκι» ρεύματα χειροκίνητων μαριονεττών σπεύδουν να καταπραΰνουν την προσωρινή τους έξαψη. Μια ξαφνική τρέλα.
Αναπνέω;..
Στο τζάμι του επίδοξα υπερφορτωμένου βαγονιού διαφαίνεταιένα πρόσωπο διαφορετικό,2 γέρικα μάτια κλειστά που αργοπίνουν την αμβροσία μιας ξεχασμένης νιότης. Κοιτάζω γύρω.Βαβέλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου